Εμπειρίες από Village
Ισπανία 2017, Υβόννη Μέλισσα
Η Υβόννη Μέλισσα, 12 ετών, συμμετείχε το καλοκαίρι του 2017 σε ένα Χωριό στην Ισπανία. Της ζητήσαμε να μας μιλήσει για την εμπειρία της κι εκείνη, με αξιοθαύμαστη ωριμότητα, μοιράζεται μαζί μας λίγες σκέψεις γι'αυτό που βίωσε...
Μια καλή ομάδα και μερικοί φίλοι μπορούν να σε βοηθήσουν να περάσεις έναν αξέχαστο μήνα με ευχάριστες στιγμές! Η εμπειρία είναι δύσκολο να ξεχαστεί και ακόμη πιο δύσκολο να περιγραφεί. Δυστυχώς όσοι με ρώτησαν δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι ακριβώς βιώσαμε σαν ομάδα. Μέσα σε ένα ισπανικό σχολείο όπου κάποια παιδιά διαβάζουν, εμείς μάθαμε, καταλάβαμε και αγαπήσαμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο,·όλοι με έναν σκοπό: τη φιλία και την αγάπη. Όπως είπε και μια κολλητή μου φίλη που γνώρισα εκεί «Εδώ, σε αυτό το Χωριό, ένιωσα για λίγο ότι μου λείπει η οικογένειά μου, αλλά·όταν πάω σπίτι θα νιώθω έντονα την απουσία της οικογένειάς μου», εννοώντας εμάς. Στο τέλος κατέληξα ότι το CISV είναι ένας τρόπος ζωής για μένα, καθώς μέσα από αυτό βρίσκω φίλους από όλο τον κόσμο...
Μια καλή ομάδα και μερικοί φίλοι μπορούν να σε βοηθήσουν να περάσεις έναν αξέχαστο μήνα με ευχάριστες στιγμές! Η εμπειρία είναι δύσκολο να ξεχαστεί και ακόμη πιο δύσκολο να περιγραφεί. Δυστυχώς όσοι με ρώτησαν δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι ακριβώς βιώσαμε σαν ομάδα. Μέσα σε ένα ισπανικό σχολείο όπου κάποια παιδιά διαβάζουν, εμείς μάθαμε, καταλάβαμε και αγαπήσαμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο,·όλοι με έναν σκοπό: τη φιλία και την αγάπη. Όπως είπε και μια κολλητή μου φίλη που γνώρισα εκεί «Εδώ, σε αυτό το Χωριό, ένιωσα για λίγο ότι μου λείπει η οικογένειά μου, αλλά·όταν πάω σπίτι θα νιώθω έντονα την απουσία της οικογένειάς μου», εννοώντας εμάς. Στο τέλος κατέληξα ότι το CISV είναι ένας τρόπος ζωής για μένα, καθώς μέσα από αυτό βρίσκω φίλους από όλο τον κόσμο...
Δανία 2014, Ιωάννα Ψαλλίδα
Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τότε και μου φαίνεται αιώνες.
Τον καιρό εκείνο, πριν την αναχώρηση για την Κοπεγχάγη, συναντούσα τα παιδιά της ελληνικής ομάδας και προετοιμαζόμαστε για το ταξίδι: τι θα πάρουμε μαζί, πώς θα είναι εκεί, τι θα κάνουμε. Τότε πολλές φορές αισθανόμουν φόβο. Για το ταξίδι με το αεροπλάνο, για το μέρος και τα παιδιά που θα συναντούσα. Έλεγα τότε στους γονείς μου ότι δεν θέλω να πάω. Προτιμούσα να μείνω στην Αθήνα με τους φίλους μου ή να πηγαίναμε κάπου μαζί.
Τις πρώτες μέρες του ταξιδιού ήμουν με τα παιδιά της ελληνικής αποστολής και αισθανόμουν οικεία, δεν φοβόμουν γι'αυτό που θα συναντούσα. Δηλαδή τον χώρο και τους ανθρώπους εκεί, πώς είναι και πώς θα επικοινωνήσω με τα παιδιά από τις άλλες χώρες. Όλα αυτά με άγχωναν. Όσο περνούσε ο καιρός γνωριζόμασταν, παίζαμε, συνομιλούσαμε όλοι στην ίδια γλώσσα, όπως μπορούσε ο καθένας και βέβαια ήταν πολύ άνετα. Κάναμε νέους φίλους, ήταν τέλεια! Απόκτησα θάρρος, αυτοπεποίθηση και βρήκα νέους φίλους από όλη τη γη, που συνομιλώ ακόμα στο facebook και το skype.
Όταν γύρισα πίσω στενοχωρήθηκα πολύ επειδή τέλειωσε κι έπρεπε να γυρίσουμε. Στο αεροδρόμιο ένιωθα για πρώτη φορά μπερδεμένα. Χαρά που ξαναβρήκα τους δικούς μου μετά από τόσες μέρες, αλλά και στενοχώρια γι'αυτά που είχα ζήσει εκεί και σταμάτησαν. Και αν σκεφτεί κάποιος ότι στην αρχή δεν ήθελα να πάω... τι θα νόμιζε για μένα!
Τον καιρό εκείνο, πριν την αναχώρηση για την Κοπεγχάγη, συναντούσα τα παιδιά της ελληνικής ομάδας και προετοιμαζόμαστε για το ταξίδι: τι θα πάρουμε μαζί, πώς θα είναι εκεί, τι θα κάνουμε. Τότε πολλές φορές αισθανόμουν φόβο. Για το ταξίδι με το αεροπλάνο, για το μέρος και τα παιδιά που θα συναντούσα. Έλεγα τότε στους γονείς μου ότι δεν θέλω να πάω. Προτιμούσα να μείνω στην Αθήνα με τους φίλους μου ή να πηγαίναμε κάπου μαζί.
Τις πρώτες μέρες του ταξιδιού ήμουν με τα παιδιά της ελληνικής αποστολής και αισθανόμουν οικεία, δεν φοβόμουν γι'αυτό που θα συναντούσα. Δηλαδή τον χώρο και τους ανθρώπους εκεί, πώς είναι και πώς θα επικοινωνήσω με τα παιδιά από τις άλλες χώρες. Όλα αυτά με άγχωναν. Όσο περνούσε ο καιρός γνωριζόμασταν, παίζαμε, συνομιλούσαμε όλοι στην ίδια γλώσσα, όπως μπορούσε ο καθένας και βέβαια ήταν πολύ άνετα. Κάναμε νέους φίλους, ήταν τέλεια! Απόκτησα θάρρος, αυτοπεποίθηση και βρήκα νέους φίλους από όλη τη γη, που συνομιλώ ακόμα στο facebook και το skype.
Όταν γύρισα πίσω στενοχωρήθηκα πολύ επειδή τέλειωσε κι έπρεπε να γυρίσουμε. Στο αεροδρόμιο ένιωθα για πρώτη φορά μπερδεμένα. Χαρά που ξαναβρήκα τους δικούς μου μετά από τόσες μέρες, αλλά και στενοχώρια γι'αυτά που είχα ζήσει εκεί και σταμάτησαν. Και αν σκεφτεί κάποιος ότι στην αρχή δεν ήθελα να πάω... τι θα νόμιζε για μένα!