Εμπειρίες από Step Up
Δανία 2018, Αλέξανδρος Καραθανάσης
Ο Αλέξανδρος Καραθανάσης, 15 ετών, συμμετείχε στο Step Up της Δανίας το καλοκαίρι του 2018. Μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του από το πρόγραμμα. Χωρίς σχόλια.
Αυτό το καλοκαίρι συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα του CISV, το Step Up. Πήγα στη Δανία ως μέλος της ελληνικής αποστολής. Καθώς είχα ήδη πάρει μέρος σε ένα Village και ένα Interchange είχα πολύ υψηλές προσδοκίες από το πρόγραμμα, οι οποίες όχι μόνο βγήκαν αληθινές, αλλά ξεπεράστηκαν.
Για άλλη μια φορά ένιωσα ότι είμαι μέλος μιας οικογένειας, μιας μεγάλης οικογένειας, που όμως δε μας ένωνε το αίμα. Μας ένωναν οι εμπειρίες του καμπ. Οι δραστηριότητες που κάναμε μαζί, τα τραγούδια που τραγουδούσαμε στα lullabies, οι χαζομάρες που κάναμε, οι αγκαλιές που ανταλλάσσαμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, και πολλά ακόμα, που αν σας τα πω όλα, θα κουραστείτε να τα διαβάζετε.
Εξάλλου δε μπορεί κανείς να καταλάβει την πραγματική σημασία όλων αυτών, παρά μόνο αν τα ζήσει ο ίδιος. Και ίσως, ακόμα και κατά τη διάρκεια του προγράμματος να μην το καταλαβαίνει, γιατί του φαίνονται όλα αυτονόητα. Αλλά όταν το καμπ φτάσει στο τέλος του, τότε θα καταλάβει. Όταν έρθει η ώρα να γράψει τα booklets και να πάρει μέρος στην candle ceremony και συνειδητοποιήσει για ποιο λόγο το έκανε όλο αυτό, τότε θα καταλάβει. Και όταν θα συνειδητοποιήσει ότι το καμπ, η καθημερινότητά του, το μέχρι τότε αυτονόητο δεν θα είναι πια τόσο αυτονόητο όσο νόμιζε, θα καταλάβει. Ότι θα είναι απλά μια ανάμνηση, ή μάλλον, χιλιάδες αναμνήσεις, ένα όμορφο όνειρο, που δε θα ξαναζήσει.
Πράγματι έτσι είναι. Σας το λέω εγώ που το έχω ζήσει. Τώρα όντως φαντάζει με όνειρο. Και θα είχα πιστέψει ότι είναι ένα όνειρο, αν δεν συνέχιζα να μιλάω με όλα τα παιδιά από το Step Up, στις ομαδικές που φτιάξαμε στα social media, καθώς και να συνεχίζω να έχω τις συζητήσεις που κάναμε στο καμπ, που όχι μόνο σου μαθαίνουν πολλά, αλλά σε διαμορφώνουν και σαν άνθρωπο. Μόνο που τώρα σε αυτές τις συζητήσεις προστέθηκε και κάτι ακόμα. Η θύμηση ενός ονείρου. Ενός ονείρου που όταν το σκέφτομαι χαμογελώ.
Αυτό το καλοκαίρι συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα του CISV, το Step Up. Πήγα στη Δανία ως μέλος της ελληνικής αποστολής. Καθώς είχα ήδη πάρει μέρος σε ένα Village και ένα Interchange είχα πολύ υψηλές προσδοκίες από το πρόγραμμα, οι οποίες όχι μόνο βγήκαν αληθινές, αλλά ξεπεράστηκαν.
Για άλλη μια φορά ένιωσα ότι είμαι μέλος μιας οικογένειας, μιας μεγάλης οικογένειας, που όμως δε μας ένωνε το αίμα. Μας ένωναν οι εμπειρίες του καμπ. Οι δραστηριότητες που κάναμε μαζί, τα τραγούδια που τραγουδούσαμε στα lullabies, οι χαζομάρες που κάναμε, οι αγκαλιές που ανταλλάσσαμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, και πολλά ακόμα, που αν σας τα πω όλα, θα κουραστείτε να τα διαβάζετε.
Εξάλλου δε μπορεί κανείς να καταλάβει την πραγματική σημασία όλων αυτών, παρά μόνο αν τα ζήσει ο ίδιος. Και ίσως, ακόμα και κατά τη διάρκεια του προγράμματος να μην το καταλαβαίνει, γιατί του φαίνονται όλα αυτονόητα. Αλλά όταν το καμπ φτάσει στο τέλος του, τότε θα καταλάβει. Όταν έρθει η ώρα να γράψει τα booklets και να πάρει μέρος στην candle ceremony και συνειδητοποιήσει για ποιο λόγο το έκανε όλο αυτό, τότε θα καταλάβει. Και όταν θα συνειδητοποιήσει ότι το καμπ, η καθημερινότητά του, το μέχρι τότε αυτονόητο δεν θα είναι πια τόσο αυτονόητο όσο νόμιζε, θα καταλάβει. Ότι θα είναι απλά μια ανάμνηση, ή μάλλον, χιλιάδες αναμνήσεις, ένα όμορφο όνειρο, που δε θα ξαναζήσει.
Πράγματι έτσι είναι. Σας το λέω εγώ που το έχω ζήσει. Τώρα όντως φαντάζει με όνειρο. Και θα είχα πιστέψει ότι είναι ένα όνειρο, αν δεν συνέχιζα να μιλάω με όλα τα παιδιά από το Step Up, στις ομαδικές που φτιάξαμε στα social media, καθώς και να συνεχίζω να έχω τις συζητήσεις που κάναμε στο καμπ, που όχι μόνο σου μαθαίνουν πολλά, αλλά σε διαμορφώνουν και σαν άνθρωπο. Μόνο που τώρα σε αυτές τις συζητήσεις προστέθηκε και κάτι ακόμα. Η θύμηση ενός ονείρου. Ενός ονείρου που όταν το σκέφτομαι χαμογελώ.
